بزرگنمايي:

کرمان رصد - دنیای اقتصاد / « نقدی بر محدودیت دامنه نوسان » عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر علی سرزعیم است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
با شروع حمله مستقیم ایران به خاک اسرائیل، بورس تهران یکپارچه قرمز شد و سازمان بورس برای جلوگیری از ریزش بیشتر شاخص، دامنه نوسان را به یک‌درصد در روز محدود کرد. هرچند در موارد استثنایی مقام تنظیم‌گر می‌تواند برای جلوگیری از هراس بازار به چنین اقدامی دست بزند؛ اما می‌توان حدس زد که این اقدام با این نیت انجام شده است که از زیان بیشتر صاحبان سهام جلوگیری کند. قاعدتا کسانی سهم‌هایی را در قیمت‌هایی بالاتر خریده‌اند و با ریزش قیمت‌ها متضرر می‌شدند. سازمان بورس بر خود تکلیف کرد که مانع از زیان آنها شود و با ایجاد محدودیت در کاهش قیمت، این افت را کمتر کند و آن را در طول زمان کش دهد تا هیجانات فروکش کند.
از این زاویه سازمان بورس دخالت موفقیت‌آمیزی داشته است. اما می‌توان از زاویه دیگری نیز به مساله نگاه کرد که به قضاوت کاملا معکوسی منتهی می‌شود. بازار سرمایه به خودی خود بازاری است که محل تعارض حدس و قضاوت متفاوت افراد است. فرض کنید بخشی از بازار فکر می‌کند سهام الف در هفته جاری بالا خواهد رفت و کسان دیگری فکر می‌کنند که این سهم کاهش خواهد یافت. طبعا این تفاوت قضاوت و تحلیل موجب می‌شود تا گروه اول در مقام خریدار و گروه دوم در مقام فروشنده ظاهر شوند. بعد از گذشت یک هفته واقعیت روشن می‌شود و فرض کنید قیمت سهم بالا برود. در این حالت کسانی که رشد آن سهم را پیش‌بینی کرده بودند منتفع و کسانی که افت آن سهم را پیش‌بینی کرده بودند زیان دیده می‌شوند. آیا این امر فی‌نفسه بد است؟ پاسخ منفی است. بازار سرمایه سازوکاری است که در آن افرادی که قضاوت و تحلیل نادرست داشته باشند با زیان کردن تنبیه و به اصطلاح نقره‌داغ می‌شوند و همین امر انگیزه می‌شود تا در تحلیل‌ها و قضاوت‌های خود درباره آن سهم بازنگری کنند.
همچنین کسانی که به درستی رشد آن سهم را پیش‌بینی کرده بودند با سود کردن جایزه دریافت می‌کنند و انگیزه می‌یابند تحلیل درست خود را ادامه دهند. واقعا اگر زیانی در کار نبود انگیزه‌ای برای بازنگری در نظام تحلیلی وجود نمی‌داشت! شاهد این معنا رفتار بیشتر سیاستمداران و اقتصاددانان است. بسیاری از سیاستمداران کشور، تحلیل‌های اشتباهی می‌کنند و به‌دلیل تحلیل‌های اشتباه آنها، مردم ایران متضرر می‌شوند؛ اما به خود آنها زیان مستقیمی نمی‌رسد. نتیجه آنکه انگیزه پیدا نمی‌کنند که در ذهنیت نادرست و پوسیده خود بازنگری کنند و طبیعتا افرادی تنگ‌نظر و دور از واقعیت می‌مانند و ارتباط منطقی خود را با واقعیت و جامعه از دست می‌دهند. نمونه دیگر اقتصاددانان هستند. برخی از اقتصاددانان قضاوت‌های نادرستی دارند.