بزرگنمايي:

کرمان رصد - ایسنا / بسیاری از تومورهای لوزالمعده مانند قلعه‌های بدخیم هستند که توسط ماتریسی متراکم از کلاژن و سایر بافت‌ها محافظت می‌شوند. این ماتریکس از توده سرطانی در برابر سلول‌های ایمنی و ایمونوتراپی‌هایی که در درمان سرطان مؤثر بوده‌اند، مراقبت می‌کند. طبق یافته‌های تازه منتشرشده محققان دانشگاه ویسکانسین -مادیسون، با استفاده از باکتری‌ها برای نفوذ به دیواره دفاعی توده سرطانی و وارد کردن دارو به داخل دژ سرطانی، می‌توان به درمان سرطان لوزالمعده کمک کرد.
سرطان لوزالمعده آمار مرگ و میر بسیار بالایی دارد و کمترین میزان بقای پنج ساله را در بین سرطان‌ها ‌دارد. یکی از جاهایی که تمرکز زیادی برای توسعه روش‌های درمانی روی آن انجام شده، ماتریس اطراف تومورهای لوزالمعده است که به عنوان یک مانع مؤثر در برابر درمان عمل می‌کند.
این سد مجموعه‌ای از کلاژن، بافت همبند و پروتئین‌هایی را دارد که فیبروز کبدی را تسهیل می‌کند. مطالعات اخیر نقش این سد را در خنثی کردن تلاش‌های درمانی با سیستم ایمنی درمانی پررنگ کرده است. با تجزیه و تحلیل نمونه‌های تومور بیماران، این تیم شواهد ژنتیکی داد که نوع خاصی از کلاژن، به نام کلاژن انکوژنیک، در واقع مانعی برای درمان‌های مبتنی بر ایمونوتراپی است.
کوانین هو، استادیار دانشکده داروسازی این دانشگاه می‌گوید: این ماتریکس خارج سلولی واقعاً متراکم بوده، متشکل از سلول‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی است. کلاژن‌ها و سلول‌های دیگر نیز یک مشکل اساسی در درمان سرطان لوزالمعده است.
برای حل این مشکل، محققان از نوعی باکتری استفاده کردند که می‌تواند از سد سخت کلاژن عبور کرده و نانوداروهای ایمونوتراپی را به سلول هدف تحویل دهد.
این تیم سویه‌ای از باکتری Escherichia coli با سابقه استفاده ایمن در انسان و میل بالا به نفوذ به محیط های کم اکسیژن مانند تومورها را انتخاب کرد تا به عنوان نانوحامل دارویی عمل کند. این «قفس پروتئینی» حاوی یک جفت دارو است که یکی از آنها کلاژن را تجزیه می‌کند و دیگری یک مهارکننده بازرسی ایمنی ضدسرطان است. نتایج آزمایش‌های انجام شده روی حیوانات موفقیت‌آمیز بوده است.
به نقل از ستاد نانو، آنها این سیستم را روی مدل‌های موش مبتلا به نوعی سرطان آدنوکارسینومای مجرای لوزالمعده یا PDAC که رایج‌ترین و کشنده‌ترین شکل سرطان لوزالمعده است، آزمایش کردند.